بررسي باهم آيي در گيلكي رشتي

گيلكي رشتي از گروه زبانهاي ايراني شمال غربي و از دسته زبان هاي كرانه ي درياي خزر مي باشد كه در استان گيلان رايج است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي- تحليلي بوده و در اين پژوهش انواع باهم آيي موسوم به تواليهاي دوانگاشتي در گويش رشتي بر اساس زبان شناسي پيكره اي مورد تجزيه و تحليل قرار خواهد گرفت( هليدي،1966: 159). باهم آيي را طبق رويكرد آماري چنين تعريف كرده است، به وقوع پربسامد دو عنصر زباني در متن اطلاق مي گردد. داده هاي اين تحقيق اغلب به روش ميداني گردآوري شده است و گاه از منابع كتابخانه اي(مجلات و نشريات گيلكي زبان) استفاده شده و در تمام اين موارد، اطلاعات با شَم زباني نگارندگان كه هر دو گيلك زبان هستند، سنجيده شده است. آنچه در اين پژوهش رخ مي دهد منجر به تمايز بين انواع باهم آيي از اصطلاحات است. همچنين به تقسيم بندي نحوي انواع باهم آيي از جمله باهم آيي اسم+فعل، فعل+فعل، اسم+اسم، قيد+قيد و صفت+اسم در گيلكي رشتي مي پردازد. از انواع با هم آيي در گيلكي مي توان به نمونه هاي sorx-o-sifid(سرُخ و سفيد كنايه از زيبايي)،səg-o-pičā (سگ و گربه كنايه از نزاع)، bukun-nukun(انجام بده- انجام نده)، zərx-ə-putal(مورچه زهردار)، aštər-uštər(اينجا آنجا) نام برد. در تركيب اول دو صفت، تركيب دوم دواسم، تركيب سوم دو فعل، در تركيب چهارم صفت با اسم و درتركيب پنجم از دو قيد استفاده شده است.