سنجش توانمندي نوآوري و اثرات آن در سازمان هاي ايراني

امروزه بيش از هر زمان ديگري، شركت ها ملزم به شناسايي توانمندي هاي نوآورانه خود به منظور توسعه كسب و كار جديد هستند و اگر بتوانند در مقابل اثرات مخرب فناوري هاي نوظهور، مشتريان قدرتمند، تازه واردين، چرخه كوتاه مدت محصولات و جهاني شدن بازار دوام آورند، موفق مي باشند، بنابراين توسعه توانمندي نوآوري تنها ابزار كسب مزيت رقابتي پايدار مي باشد. توانمندي فناورانه اشاره به توانايي شركت در استفاده موثر از دانش فناورانه جهت تغيير و ايجاد فناوري جديد دارد و نوآوري ريشه دوانده شده در توانمندي فناورانه منجر به ظهور محصولات، فرايندها و فناوري هاي جديد مورد نياز رقابتي مي گردد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف ارائه مدلي جامع از عوامل شكل دهنده توانمندي نوآوري فناورانه و تاثير آن بر عملكرد نوآوري شركت هاي ايراني شكل گرفته است؛ كه ضمن شناسايي جايگاه و مرز ميان توانمندي نوآوري و ظرفيت نوآوري در فرآيند نوآوري، به استخراج عوامل توانمندي نوآوري فناورانه در بستر فرآيند نوآوري و ميزان اثرگذاري آنها بر عملكرد نوآوري بنگاه ها پرداخته است. در اين تحقيق پس از مروري بر ادبيات نوآوري و مدل هاي سنجش نوآوري فناورانه و ارزيابي توانمندي نوآوري در سطح بنگاه ها، مدل اوليه پژوهش طراحي شده و سپس با استفاده از روش گروه كانوني در صنعت سايپا، شاخص هاي مدل تعديل و اصلاح گشتند و مدل نهايي با بهره گيري از متد IDEF0 و پياده سازي آن در اين قالب ارائه گرديده است؛ كه نهايتا عوامل موثر بر توانمندي نوآوري در دو بعد اصلي توانمندي هاي تجاري سازي و E R D و پنج بعد پشتيباني توانمندي هاي تخصيص منابع، يادگيري سازماني، تصميم گيري نوآورانه، سازماندهي و سرمايه گذاري؛ و عملكرد نوآوري نيز در دو سطح اوليه نوآوري در فرايند و محصول و سطح ثانويه رشد و سودآوري شناسايي گشته اند.