مدلي جهت انتخاب استراتژي نگهداري و تعميرات: مطالعه موردي در شركت برق

هدف تحقيق حاضر انتخاب بهينه استراتژي هاي نگهداري و تعميرات براي دو قطعه كليدي در حوزه انتقال برق با استفاده از روش هاي تحليل سلسله مراتبي فازي گروهي ، روش سوارا و روش تاپسيس فازي گروهي مي باشد. انتخاب و اجراي سطح بهينه اي از استراتژي هاي نت با توجه به در دسترس بودن، قابليت اطمينان و توجه به سرمايه گذاري هاي مجدد از مسائل چند معياره اي است كه مهندسان نت و مديران صنايع با آن مواجه هستند. ساختار تصميم گيري و حل مسئله تحقيق حاضر، مبتني بر بررسي معيارهاي ايمني، ارزش افزوده، هزينه، امكان سنجي و كاهش توليد در استراتژي هاي چهارگانه نت پيشگيرانه، نت مبتني بر شرايط ، نت مبتني بر قابليت اطمينان و نت اصلاحي در شركت انتقال برق مي باشد. فاز اول تحقيق شامل بررسي معيارهاي اصلي و زير معيارها با استفاده از تحليل سلسله مراتبي فازي جهت تعيين وزن، فاز دوم شامل تعيين مجدد وزن با استفاده از روش سوارا و ادغام وزن هاي بدست آمده از دو روش، فاز سوم شامل تعيين رتبه گزينه ها با استفاده از تكنيك تصميم گيري تاپسيس فازي گروهي مي باشد. نتايج به دست آمده حاكي از آن است كه استراتژي نت مبتني بر قابليت اطمينان براي ترانسفورماتور و استراتژي نت مبتني بر شرايط براي بريكر در اين صنعت مورد مطالعه مناسب مي باشد. هر چند كه استراتژي انتخاب شده قابل تعميم بر تمامي دوره هاي زماني و مكاني نيست، اما از آنجاييكه نتايج حاصل از مطالعه موردي به تاييد خبرگان ، سازمان انتقال برق رسيد. متد تصميم گيري مورد استفاده قابليت اطمينان لازم جهت استفاده در موارد مشابه را خواهد داشت.