بررسي اصول بينامتنيت ژنت در مباحث بلاغت فارسي

نظريه ترامتنيت ژرار ژنت يكي از مهم ترين رويكردهاي نوين ادبي در حوزه نقد متون است كه به تبيين وجوه ارتباط يك متن با متون پيشين خود مي پردازد. بينامتنيت يكي از پنج محور اصلي نظريه ترامتنيت است كه ابعاد گوناگون حضور يك متن در متني ديگر را ارزيابي مي كند. در كتب متقدم بلاغت فارسي اين حضور و الهام گيري متن ها از يكديگر، تحت عنوان هايي همچون تضمين، اقتباس،حل، درج، تلميح، كنايه، ضرب المثل و يا در قالب انواع سرقت هاي ادبي تبيين و تشريح مي شود. اين مقاله سعي دارد با شيوه اي توصيفي- تحليلي به بررسي تطبيقي تعاريف متقدمين علوم بلاغت فارسي از اين موارد با محورهاي بينامتنيت ژنت بپردازد. پژوهش هاي در اين زمينه، حاكي از آن است كه متقدمان علوم بلاغت فارسي، مباني اصول بينامتنيت ژنت را بصورت جسته و گريخته ولي با دقت نظر بيشتري در ذيل مباحثي چون شيوه هاي بهره گيري از متون گذشته، سرقت هاي ادبي، تلميح و كنايه مورد نقد و بررسي خود قرار داده اند و تقسيم بنديهاي دقيق و جزيي تري نيز براي آن ها تعريف كرده اند كه در نظريه بينامتنيت به آنها پرداخته نشده است.