منطق مكالمه اي و تعامل و همكاري در ابيات مقالات شمس تبريزي

يكي از مهم ترين بخش هاي پژوهشي درفلسفه زبان، منطق و ادبيات فارسي، استفاده از نظريه هاي راهبردي و زبان شناختي در جهت تحليل گفتمان متن مي باشد.نظريه گرايس كه به نظريه همكاري مشهور است، از جمله نظرياتي است كه در بررسي مكالمات مي توان از آن بهره برد. اين راهبرد با كاربرد معاني و معني شناسي و منظور شناسي قابل مقايسه و تحليل است.مقالات شمس به نوعي مكالمه اي است ميان گوينده (شمس) و مخاطبان واقعي يا حتي فرضيكه مي توان آن را بر اين اساس بررسي نمود. اين پژوهش بر آن است تا با بررسي بخش هاي منظوم مقالات شمس، ميزان پايبندي و خروج از اصول همياري و تعاون را از جانب گوينده مورد نقد و بررسي قرار دهد.نگارندگان بر اين باورند كه شمس در بسياري از موارد از اصول همكاري در مكالمه تخطي نموده است؛ كه البته اين تخطي و يا خروج، با دلايل خاص كه اغلب نزد گوينده و مخاطب، روشن است، صورت پذيرفته و منجر به ايجاد معناي ضمني گرديده است.