اسطوره عيسي (ع) و كاركردهاي آن در شعر احمد شاملو

عيسي (ع) به عنوان يك اسم مذهبي و همچنين مبارزي كه جان در راه هدف خويش مي نهد، مورد توجه احمد شاملو قرار گرفته است. شخصيت مذهبي عيسي در شعر شاملو كاركردهاي متفاوتي يافته است از قبيل كاركردهاي سياسي – اجتماعي، اسطوره اي، اسطوره زدايي و رمزي. او نماد مثبت مادر مثالي قرار مي گيرد و با توجه به ويژگي انقلابي بودن، شاعر با او هم ذات پنداري مي كند. در شعر مرگ ناصري، شاعر به شكلي روان شناسانه به پرداخت شخصيت مسيح از لايه هاي دروني ذهن او مي پردازد. مسيح او در اين شعر و چند شعر ديگر او باژگونه تفسير شده است. او گاه مسيح را به صورت نمادي از انسان ذهني خويش همراه با مفهومي ماندالايي به كار مي گيرد و تا حدي به او اعتبار مي بخشد كه به صورت نيمه خدايان تصور مي شود. با توجه به ديدگاه او مي توان مرگ مسيح بر صليب را رمز غروب خورشيد اميدها و آرزوهاي انساني تفسير كرد. نتايج اجمالي پژوهش نشان مي‌دهد كه شاملو گاه اسطوره مسيح (ع) را با اسطوره هاي ديگر خويش مي آميزد و روايتي تازه مي آفريند. او اسطوره مسيح را به صورت تكراري و كليشه اي به كار نمي گيرد و سعي مي كند با پردازش هاي مختلف اين اسطوره، ديدي تازه به مخاطب بدهد. اسطوره مسيح شاملو با توجه به نياز عصر و جامعه او به كار گرفته مي شود و نشانگر تعهد اجتماعي و سياسي او نسبت به جامعه بحرانزده خويش است.