فرآيند تحليل نقش هاي زباني ياكوبسن بر سكر و صحو در غزليات شمس

غزليات شمس با وصف الحالي كه از تجربه ها و حالات عرفاني مولانا دارد، در مسير فرستنده مدار بودن قرار دارد؛ ليكن كاركرد نقش شش گانه ياكوبسن بر غزليات شمس نشان داد كه با وجود اين كه اغلب شارحان اصرار بر «زمينه» ارتباط پيام در حالت سكر و فنا دارند و علي رغم نقش ادبي كه عنصر غالب سخن را رقم مي زند، فرآيند كاركرد هاي ديگري چون فرا زباني، همدلي و ترغيبي با شواهدي كه در اثر وجود دارد، بر مخاطب محوري كلام نيز تكيه دارد؛ همچنين گزينش آگاهانه شاعر از واژگان در محور همنشيني و جانشيني، به صحو بعد از سكر اشاره دارد و اين كه صحو مرحله ي تعالي سكر است نه بازگشت از آن. پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي درصدد چنين خوانشي از متن است.