نمادپردازي هاي منيرو رواني پور در رمان دل فولاد

شناخت نمادها و چگونگي كاربرد آنهـا در ادبيـات و ديگر رشته هاي هنري، قطعاً كمك شاياني به درك و برداشت صحيح مفاهيم انتقـالي مـورد نظـرخالق يك اثر هنري و ادبي مي نمايد. در ادبيات داسـتاني نوپـاي ايران نيز كه از پيدايش آن كمتر از يك قرن ميگذرد، نويسندگان مطرحي به ظهور رسيده اند كه تعداد قابل توجهي از نمادها و نشانه هاي جهاني و حتي ايراني و بومي را وارد آثـار خود نموده اند. منيرو رواني پور، يكي از نويسندگان زن مطرح ايراني است كه بـا گـام نهـادن در عرصة نويسندگي و يافتن سبك خـاص خـود، در بسـياري از مـوارد گـوي سـبقت را از ديگـر معاصرانش ربوده است. تكيه بر نمادهاي بومي و محلّي، يكي از شاخصه هاي سبكي وي بـه شـمار مي آيد. اين مورد تا جايي در آثار او گسـترش يافتـه كـه ميتـوان از او بعنـوان يـك نويسـندة سمبوليست ايراني نام برد. در اين مقاله كوشش مي شود تا با بررسي رمان دل فولاد، درك و شناخت نسبي از نمادهاي استفاده شده در اين رمان رمزگشايي شود.