اندازه گيري شاخص هاي زيست مهندسي گونه افرا در اطراف جاده هاي جنگلي

جاده های جنگلی مهمترین وسیله دسترسی به عرصه جنگل می باشد. كه یكی از مہہترین آثار سوء ساخت جاده های غیر استاندارد و یا ساخت جاده در مناطق سست رانش و لغزش دامنه های حاصل از عبور جاده است. راه حل های متفاوتی در برخورد با این پدیده وجود دارد، كه از مهمترین آن می توان به تثبیت این دامنه ها به روش بیولوژی مهندسی اشاره كرد. امروزه در طرح های جنگلداری شمال ایران از این تكنیك در مناطق مختلف با توان اكولوژیك و شرایط اقلیمی متفاوت استفاده می شود. زیست مهندسی زیستی استفاده از پوشش گیاهی به تنهایی یا در ارتباط با ساختارهای مهندسی شهرسازی به منظور كاهش ناپایداری و فرسایش مربوط به زمین های سراشیب می باشد. پوشش گیاهی در عرصه های شیدار در فرایند فرسایش خاك و جلوگیری از آن نقش مهمی دارد و سبب بهبود عرصه های شیبدار می شود. در این تحقیق نسبت سطح ریشه به خاك، شاخص پراكنش ریشه در خاك خوانده می شود. اندازه، تحت تاثیر نوع خاك، آب و هوا و كاربری عرصه است و مقاومت كششی كه به گونه، شرایط رویشگاه، شرایط محیطی و قطر ریشه وابسته است، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد، كه با افزایش عمق خاك، تراك ریشه افزایش می یابد. همچنین با افزایش قطر ریشه مقاومت كششی كاهش می یابد. به طور كلی، مقاومت كششی ریشه های نازكتر بیشتر است.