روابط اجتماعي و فضاهاي عمومي روستاهاي مناطق كردنشين ايران

روستا، اين جايگاه اولين تجارب يكپارچه تاريخ در زندگي بشري، محيطي است كه حيات در آن جريان دارد و جريان زندگي، در تعادل بين انسان و طبيعت در حال گذار است. سادگي روابط افراد جامعه روستايي از يك سو و تلاش همگاني آنان در عرصه توليد از سوي ديگر، موجب ايجاد تفاوتهايي ميان زندگي و به تبع آن كالبد روستاها با شهرها شده است. روستاهاي سرزمين ما نه براي تبديل شدن به شهر (بر اثر افزايش جمعيت)، كه به عنوان محلي براي توليد و مكاني براي پشتيباني از شهر و مكمل آن در عرصه‌ها و ابعاد مختلف ايجاد شده‌اند. خصوصيات كالبدي روستاها، تحت تأثير دو گروه كلي، عوامل مرتبط با محيط (طبيعت) و انسان شكل گرفته و تكامل يافته است. انسان‌ها بر اساس تجربه و خرد جمعي، روستاها را به گونه‌اي كه نيازهاي آنها را تأمين سازد، شكل داده اند. فضاهاي جمعي ، از سرپناه هاي ساده انساني در جوامع اوليه و يا آتش مقدسي كه برگرد آن جمع مي شدند، آغاز گرديد و با گسترش روابط اجتماعي، اين فعاليت‌ها در انواع فضاها نظير خانه، معبد، بازار، كوچه، ميدان و... گسترش پيدا كرد . در واقع هر يك از اين فضاها ظرفي براي فعاليتهاي اجتماعي به شمار مي‌آيد. در نوشتار حاضر ابتدا به بررسي مفهوم فضاي جمعي و اهميت آن در روستا پرداخته و عوامل مؤثر در شكل گيري فضاهاي جمعي را مورد بررسي قرار مي‌دهيم، در نهايت به بررسي مفاهيم و مصاديق فضاهاي جمعي در روستاهاي كردنشين مي‌پردازيم.