معماري زمينه گرا و توسعه پايدار در بناهاي نوين (مطالعه موردي : بررسي موزه هاي هنر)

در دراز مدت طراحي پايدار يك گزينه نيست يك اجبار است زيرا ما به نابود كردن منابع، آب و خاكمان پرداخته ايم؛ زمين را آلوده ساخته ايم و آينده و نتايج فاجعه آميز اين روند را ناديده گرفته ايم. بر همين اساس يكي از مباحث اخير مطرح در معماري، پايداري و به تبع آن طراحي مطابق با محيط است. اصطلاح معماري پايدار يا معماري محيط زيستي به معماري حساس به مسائل پيچيده همزيستي طبيعت ، انسان و مصنوعات اطلاق مي شود. امروز هدف معماي محيط زيستي ايجاد تعادلي پايدار و سازمان يافته بين طبيعت ، موجودات زنده و محيط مصنوع است. بر اساس طرح OECD ، بناهاي پايدار بناهايي تلقي مي شوند كه كمتر تأثيرات مخرب را بر محيط هاي ساخته شده ) مصنوع ( و طبيعي مجاور ، ناحيه اطرافشان و همچنين متن و زمينه كلي خود داشته باشند .لذا رسيدن به معماري پايدار ميسر نمي گردد مگر با تاكيد بر زمينه گرايي. معماري زمينه گرا بر زمين مداري و پيوند محيط با فضا تاكيد دارد و با درك پيام بستر خود شكل مي گيرد و در واقع پيامي را كه بستر معماري به او انتقال داده به عينيت رسانده و طراحي مي كند.در نتيجه ساختمان جزئي كوچك ازطبيعت پيراموني خواهد بود . در اين نوع معماري هر بنايي بر اساس زمينه هاي فرهنگي ، اجتماعي ، تاريخي و كالبدي ، اقليمي و شرايط خاص آن سايت و ساختمان طراحي و اجرا مي گردد و ساختمان عضو همخوان با اكولوژي و عنصري هماهنگ در بستر خود و در نهايت در بستر محيط زيست خواهد بود. اين پژوهش بر آن است كه زمينه گرايي را به عنوان يكي از اصول طراحي و معماري پايدار در حيطه پايداري محيطي معرفي كند. اين پژوهش با مطالعه كيفي و روش تحقيق توصيفي صورت پذيرفته و ابزار گردآوري داده ها مشاهدات عيني و مطالعه منابع مكتوب، اسناد و مدارك مي باشد.