رشد و توسعه محله‌هاي شهري با تاكيد بر استفاده از مفاهيم شهرسازي نوين

محله‌هاي شهري را مي‌توان كوچك‌ترين واحدهاي كالبدي و اجتماعي و حتي قومي در بدنه سنتي شهرهاي ايران به شمار آورد. محله از اركان اصلي كالبد شهري بوده و تعادل زندگي اجتماعي در شهرها بستگي به حفظ محله ها دارد. در قرن بيستم، آرمان محله در بسياري از نظريه‌هاي نوين شهرسازي قرار گرفته و براي حل مشكلات گوناگون شهري مانند مديريتي، روابط اجتماعي و انساني، مسائل بهداشتي و رفاهي و ابعاد معنايي و هويتي، از اين روش استقبال شده است. بدون توجه به تعاريف لغوي و مفهومي آن، محله‌ها مرزبندي فيزيكي مشخصي ندارند، ليكن از نظر عملكردي و مشاركت در عرصه هاي فرهنگي و اجتماعي شهرها، محدوده آن‌ها، حداقل براي ساكنين هر محله مشخص بوده است. اين در حالي است كه محلات شهري حائز اهميت بسيار بوده و نقاط قوت يا ضعف آن‌ها در ابعاد مختلف مي تواند به كل شهر تسري پيدا كند و كارايي آن را تحت تأثير قرار دهد. هدف از اين مقاله كه به روش كتابخانه و اسنادي به تحرير در آمده است، بررسي سير تحول محله ها در شهرهاي ايران بوده است. نتايج نشان مي دهد كه، محله ها از جمله عرصه‌هايي هستند كه به شدت از شهرنشيني شتابان متأثر گرديده و در اين روند تحولات ساختاري و عملكردي زيادي پذيرفته‌اند