رابطه بين روش هاي تدريس معلم (سنتي و نوين) با شادماني و انگيزه پيشرفت تحصيلي دانش آموزان دختر پايه نهم

هدف از انجام پژوهش حاضر تعيين رابطه بين روش هاي تدريس معلم (سنتي و نوين) با شادماني و انگيزه پيشرفت تحصيلي دانش آموزان ‏دختر پايه نهم شهرستان ملاير بود. روش پژوهش از نوع همبستگي و جامعه آماري آن شامل معلمين زن به تعداد 35 نفر و دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه پايه سوم شهر ملاير در سال تحصيلي 95-94 به تعداد 600 نفر بود. روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي بود. بنابراين، با استفاده از جدول كرجسي و مورگان براي جامعه 600 نفر 234 نفر دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه پايه سوم به عنوان نمونه انتخاب شد؛ ليكن در حين پژوهش اين تعداد به 220 نفر دانش آموز تقليل يافت. همچنين تعداد 30 نفر معلم به عنوان نمونه از بين معلمان انتخاب شدند. ‏معلمان پرسشنامه روش تدريس گراشا(1974)، و دانش آموزان پرسشنامه شادماني (1980) و انگيزش پيشرفت تحصيلي (1970) را تكميل نمودند. داده ها با آزمون آماري همبستگي پيرسون و رگرسيون ‏مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج حاصل از تجزيه ‌و تحليل داده‌ها نشان داد كه ‏بين روش تدريس خبره، تسهيل كننده، وكالتي با انگيزه پيشرفت تحصيلي دانش¬آموزان رابطه ‏‏مثبت معناداري وجود دارد، اما بين روش تدريس آمرانه و تدريس فردي با انگيزه پيشرفت رابطه معنادار وجود ندارد. همچنين ‏معلوم شد كه ‏بين روش تدريس خبره و تسهيلي با شادماني رابطه مثبت، ‏اما بين روش تدريس آمرانه و روش تدريس فردي با شادماني دانش ‏‏آموزان رابطه ‏‏ منفي معنادار وجود دارد؛ ضمناً بين روش تدريس وكالتي با شادماني رابطه معنادار وجود نداشت.