ارزيابي شرايط اقليم آسايشي شهر بندري چابهار در جهت توسعه گردشگري با استفاده از مدل THI

امروزه، تعیین درجه تاثیر اقلیم بر روی فیزیولوژی انسانی و مشخص نمودن شرایط آسایش حرارتی از اهمیت بسیار زیادی در زمینه برنامه ریزی های توریسم و اكوتوریسم برخوردار است. احساس آسایش حرارتی در فضاهای بیرونی عامل مهمی است كه بطور قابل توجهی فعالیت های انسان را در فضاهای بیرونی تحت تاثیر قرار می دهد. در حقیقت، مقدار فعالیت انسان و چگونگی آن به میزان رضایت یا عدم رضایت وی از وضعیت بیوكلیمای موجود در فضای خارجی بستگی دارد. بنابراین، ایجاد وضعیت مطلوب اسایش برای انسان با استفاده از شرایط طبیعی موجود از نظر طبیعت گردی و اقتصادی اهمیت زیادی دارد. شهر بندری چابهار بین طول جغرافیایی ۰۰ 61 تا ۲۵ 61" خاوری و عرض جغرافیایی ۳۰ 25 تا ۰۰ 25 " شمالی قرار دارد. این شهر به عنوان جنوبی ترین شهر استان سیستان و بلوچستان، بر روی یك پادگانه دریایی ساحلی بنا شده كه حدود ۱۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. در این پژوهش سعی بر این است تا آسایش اقلیمی بندر ساحلی چابهار را جهت برنامه ریزی های دقیق تر در صنعت توریسم بدست آورد. به منظور دست یابی به محدوده آسایش حرارتی چابهار، از داده های هواشناسی دمای خشك و رطوبت نسبی ماهانه طی دوره آماری ۲۰۱۲-۱۹۸۶ استفاده شده است. شاخص THI بر اساس دمای خشك و یكی از شاخص های رطوبت مانند رطوبت نسبی، دمای نقطه شبنم و دمای تر می تواند محاسبه شود. در این مطالعه از رابطه ی دمای خشك و رطوبت نسبی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد كه ماه های ژانویه و فوریه بهترین شرایط اقلیمی روزانه و شبانه را جهت گردشگری دارند. همچنین در فصل پاییز و زمستان شبها دارای شرایط ایده ال جهت گردشگری می باشند.