ارائه رويكردي مبتني بر تصميم گيري با معيارهاي چندگانه فازي به منظور كاهش ريسك و افزايش قابليت رويت زنجيره تامين

اين مقاله به بررسي تاثيرات زوجي قابليت رويت زنجيره تامين (SCV) و ريسك زنجيره تامين (SCR) بر عملكرد آن مي پردازد. از نظر عملياتي، SCV به قابليت اشتراك گذاري به موقع و دقيق اطلاعات براي تقاضا بيروني، مقدار و محل موجودي، هزينه مرتبط به حمل و نقل و ... در سراسر زنجيره تامين مرتبط است و SCR احتمال وقوع يك اتفاق نامطلوب در دوره اي خاص در زنجيره تامين و عواقب مربوط به آن رويداد كه بر عملكرد زنجيره تامين اثر گذاشته است، مي باشد. با توجه به ويژگي هاي چند وجهي فرايند تصميم گيري كه شامل مراحل، اهداف و سهامداران بسياري است، به منظور مدل سازي SCV و SCR از يك رويكرد تصميم گيري چند هدفه فازي استفاده شده است. از اين رو، مدل ما شامل اهداف بيشينه-سازي SCV، كمينه سازي SCR و هزينه، تحت محدوديت هاي بودجه، تقاضاي مشتري، ظرفيت توليد، عرضه و قابليت دسترسي مي باشد. براي نشان دادن كاربردي بودن مدل از مثالي عددي استفاده شده است. نتايج نشان مي دهند كه تصميم گيرندگان تمايل دارند ابتدا SCR كاهش داده شود سپس SCV افزايش يابد.