بررسي نقش ميهن دوستي بر رفتار اجتماعي توسعه گرا

انسان موجودي سه وجهي است كه در برگيرنده ابعاد سه گانه جسمي/ رواني/اجتماعي است (BIO+PSY+SOC) است. اين دسته بندي بدان معناست كه در بررسي نوع انسان بايستي دستكم از اين سه منظر ورود كنيم. وجه جسمي انسان اگر چه بسيار مهم و تاثيرگذار بر جنبه هاي ديگر است لكن چندان مورد بحث اين نوشتار نيست. جنبه روانشناختي انسان نيز از آن جهت كه انسان موجودي اجتماعي است و طبعا خصلتهاي رواني خود را تا حد بسيار زيادي وامدار اجتماع است و اساسا در يك جمع هويت خود را تعريف مي كند، در اين مقاله كمابيش مورد بحث است لكن آن وجه از انسان كه هسته اصلي بحث است، بعد اجتماعي انسان است كه اگر چه به ابعاد ديگر متصل است اما به طور جداگانه قابل بررسي و موضوع دانش اجتماعي است. بنابراين انسان موجودي اجتماعي است و از منظر روانشناسي اجتماعي موجودي است نيازمند هويت و احساس تعلق و ديگر اين كه موجودي است انديشور و از اين رو بر اثر تجربيات رواني در طول زندگي مجموعه محتويات مغز او به عنوان دانش، باور و ارزش شناخته مي‌شوند و هرگاه مجموعه باورهاي و ارزشهاي تعدادي انسان به هم نزديك باشد آنها به هم نزديك، وابسته و دلبسته مي‌شوند و به طريق اولي و البته به طور طبيعي افراد يك اقليم كه از بعد جغرافيا نيز به هم نزديك هستند احتمالا سريع‌تر مي‌توانند به اين همنوايي ارزشي برسند. اما پرسش اينجاست مقوله ميهن دوستي در پارادايم جهاني چگونه مي تواند بر رفتار اجتماعي افراد يك جامعه موثر باشد؟ و ديگر اين كه برآيند رفتارهاي اجتماعي برآمده از ميهن دوستي چه نسبتي با توسعه جامعه دارد؟ بنابراين هدف اين نوشتار تبيين رفتار اجتماعي مجموعه مردمان (به عنوان فرهنگ) است به نحوي كه اگر اين رفتارها با نگاهي ميهن-دوستانه تعريف و با گستره حداكثري در جامعه رايج شوند كاركردها و پيامدهاي آن در جامعه و به تبع آن در سازمانهاي فعال در جامعه منجر به يك هم افزايي شده و مي تواند جريان توسعه كشور را اگر نه به طور كامل تحقق بخشد اما دستكم روان تر كند و به عبارت خلاصه يك شعار و دلخواسته در ذهن و ضمير افراد جامعه باشد و آن گامي براي ميهنم .