بررسي راهكارهاي صحيح مديريت مصرف كود در شرايط شور

شوري پس از خشكي از مهم ترين و متداول ترين تنش هاي محيطي در سراسر جهان است. علاوه بر شوري خاك امروزه شوري آب هاي در دسترس نيز مشكلات ناشي از شوري را مضاعف مي سازد. در چنين شرايطي مديريت بهينه نهاده هاي مصرفي از جمله كودهاي شيميايي مي تواند در بهبود عملكرد گياهان و در نتيجه درآمد زارعين موثر باشد. لذا در اين مقاله به بررسي اصولي كه در مصرف كودهاي شيميايي پر مصرف شامل نيتروژن، فسفر و پتاسيم در شرايط شور حائز اهميت مي باشند، پرداخته مي شود. نتايج تحقيقات نشان مي دهد كه مصرف چند باره كودهاي ازتي در خاك هاي شور همانند خاك هاي غير شور، بيشترين بازده را دارد. در خاك هاي شور، پخش كود ازتي مصرفي در سطح خاك بايد پس از آبياري صورت پذيرد، زيرا مقدار شوري خاك در ناحيه رشد ريشه در فاصله بين دو آبياري افزايش مي يابد. مقدار املاح تجمع يافته كه غلظت آن درست پيش از آبياري به حداكثر مي رسد، از معدني شدن ازت و فراهم شدن آن براي استفاده گياه جلوگيري مي نمايد. بهترين منبع ازته براي گياه در شرايط شور مخلوطي از آمونيوم و نيترات است. كلرور پتاسيم به دليل داشتن آنيون كلر و همچنين بالا بودن شاخص شوري براي تامين پتاسيم گياه در شرايط شور توصيه نمي گردد و به جاي آن مي بايست از كود سولفات پتاسيم استفاده نمود. با توجه به اينكه كلر يكي از آنيون هاي غالب در خاك هاي شور است، مصرف كودهاي فسفري موجب كاهش اثر سمي يون كلر مي شود. زيرا جذب اين دو آنيون توسط گياه از مكانيسم واحدي پيروي نموده و هنگامي كه غلظت فسفر در محلول خاك فراوان باشد، گياه تمايل بيشتري به جذب آن نشان داده و بنابراين جذب كلر به مقدار قابل ملاحظه اي كاهش مي يابد.