مديريت جامع منابع آب در بخش كشاورزي و اصلاح الگوي كشت با استفاده از مفهوم ردپاي آب و ارتباط آن با خشكسالي، اقتصاد و تجارت آب

بخش كشاورزي در ايران، بيشترين ميزان مصرف منابع آب سطحي و زيرزميني (حدود 90 درصد از كل مصارف) را به خود اختصاص داده است. همچنين، سود اقتصادي ناشي از توليدات و صادرات محصولات كشاورزي موجب وابسته شدن اين مهم با اقتصاد آب و تجارت آب مجازي شده است. از طرف ديگر نيز راندمان محصولات كشاورزي خود به مساله خشكسالي و متعاقبا تنش آبي وارده به گياهان در طول زمان رشد محصولات وابسته است. اين در حالي است كه تامين نيازهاي آبي گياهان جهت افزايش راندمان محصولات خود با محدوديت هاي منابع آبي همراه است. بنابراين جهت مديريت منابع آب و دست يافتن به نقطه تعادلي قابل قبول با توجيه جنبه هاي مختلف بيان شده، به منظور افزايش راندمان سود اقتصادي ناشي از توليدات كشاورزي امري ضروري است. يكي از راه¬هاي پيدا كردن اين تعادل جهت مديريت منابع آب، اصلاح الگوي كشت است كه در قالب پيدا كردن تعادلي ميان مشخصات مختلف كشاورزي شامل نوع محصول، زمان كشت، تكنولوژي آبياري، زمانبندي آبياري، استفاده از انواع كودها (حجم و نوع مصرفي) و ساير مشخصات كشاورزي مي¬باشد. تعادل پيدا شده نيز بايد از ديدگاه هاي اقتصادي و همچنين انعطاف پذير نسبت به شرايط مختلف خشكسالي باشد. در اين مطالعه به نحوه ارتباط اين بخش¬هاي مختلف مديريت منابع آب، خشكسالي و مباحث اقتصادي و تجارت آب، و الگوي كشت پرداخته شده است. با استفاده از بررسي¬هاي پيش رو دستيابي به تعادلي به منظور اصلاح الگوي كشت جهت مديريت هرچه بهتر منابع آب در مقياس زيرحوضه¬اي، حوضه¬اي، استاني و حتي كشوري امكان پذير مي باشد.