تدوين استراتژي حيات مدني با تأكيد بر پياده مداري در بافت‌هاي تاريخي، نمونه مطالعاتي: محور پيرامون ميدان نقش‌جهان اصفهان

يكي از عوامل تأثيرگذار در تعاملات اجتماعي ويژگي‌هاي حركتي عابران پياده است. حضور جمعي انسان در معابر بافت‌هاي تاريخي باعث محوريت در فضاي شهري و نوع ارتباطات آن‌ها در شبكه‌هاي شهري بر خواسته از نيازهاي انساني (عملكردي) است. بنابراين عدم پرداختن به تعاملات اجتماعي ناشي از پياده مداري در بافت‌هاي تاريخي باعث ازهم‌گسسته شدن بافت و زوال حيات مدني براي عابران مي‌شود و دستيابي به ماندگاري حيات اجتماعي و همچنين پايداري در بافت‌هاي تاريخي دشوار خواهد بود. اين در حالي است كه محدوده‌هاي تاريخي شهري داراي قابليت‌هاي تاريخي – فرهنگي زيادي است و راهكار تعاملات اجتماعي در مسيرهاي پياده راه در بافت تاريخي به‌عنوان گامي براي محافظت از بافت و هدايت عابران مي‌تواند در ارتقاء حيات شهري مؤثر باشد. هدف از اين پژوهش دستيابي به مسير پياده راه در محور ميدان نقش‌جهان به‌منظور ارتقاي كيفيت حيات مدني براي رسيدن به تدوين يك استراتژي مناسب است. روش پژوهش ازلحاظ هدف كاربردي و ازلحاظ روش توصيفي- تحليلي است، روش جمع‌آوري داده‌ها به ‌صورت اسنادي – پيمايشي و در تحليل داده‌ها از مدل تركيبي تحليل استراتژيك SWOTومدل برنامه ريزي استراتزيك QSPM استفاده شده است.در بررسي يافته ها و نتايج بدست آمده از توزيع پرسشنامه بين عابران و همچنين مصاحبه با كارشناسان اين حوزه پرداخته شده است.تحليل هاي حاصل از مدل SWOT نشان مي دهد كه مركز تاريخي شهر اصفهان عليرغم اينكه برخوردار از ظرفيت تبديل شدن به يك محدودۀ حيات مدني(پياده راه) را دارا است ؛ضعف زير ساخت هاي اجتماعي و عدم برنامۀ مدون در راستاي ساماندهي حيات مدني(پياده راه) ار موانع اساسي در جهت رسيدن به هدف پژوهش مي باشد. ودر جدول اولويت بندي استراتژي هاي انتخاب شده QSPM حاكي از آن است كه از ميان چهار استراتژي برگزيده استراتژي مشاركت مردم با آموزش و فرهنگ سازي در راستاي زندگي جمعي و ارتقاء كيفيت شهري نسبت به ديگر استراتژي ها از اولويت بالايي برخوردار است .