بررسي مدارس اجتماعي و تاثيرآن بر يادگيري دانش آموزان

از نياز هاي اصلي هر جامعه اي نياز به آموزش و يادگيري مي باشد كه به نوعي در بخش مركزي زندگي بشر قرار دارد. به لحاظ تقدم زماني ابتدايي ترين مجموعه هاي آموزشي در شهر، مدارس مي باشند كه از همان سنين ابتدايي مكاني براي يادگيري و آموزش كودك مي باشند. بي ترديد كيفيت و ويژگي هاي فضاي آموزش در شكل دهي رفتارها و پرورش يا سركوب استعداد كودكان مؤثر است؛ در دهه هاي اخير تغييرات اساسي در شيوه هاي آموزشي، سازگار نمودن محيط يادگيري اجتماعي با جوانب نيازهاي دانش آموز در كانون توجه پژوهشگران اجتماعي و روانشناسي محيط قرار گرفته است كه غالباً آموزش را مقوله اي اجتماعي مي دانند. در نظريه ديوي آموزش سنتي به عنوان معضل اساسي محيط زيست ديده مي شود چراكه روابط بين انسان و محيط طبيعي و اجتماعي او توسط محيط مدرسه سنتي متوقف مي شود. بر اساس نظريه ديوي فضاي مدرسه بايد ارتباطات بين دانش آموز و محيطش را از موانع مادي بين آنها آزاد سازد تا رفتارها و چيزهاي اطراف او معنا يابد. در غير اين صورت، ديوارهاي مدرسه، به جاي گسترش و پهنا يافتن، حوزه تجربه دانش آموز را با محدود كردن و در تنگنا قرار دادن به سمت عدم ارتباط با محيط اطراف گسيل مي دهد. هدف از اين مقاله واكاوي موضوع تعامل دانش آموز با مدرسه و اجتماع با رويكرد روانشناختي و بررسي تأثير محيط و معماري فضاي آموزشي بر يادگيري دانش آموزان مي باشد.