DNAمحيطي و چشم انداز استفاده از آن در اكوسيستم هاي آبي ايران

Environmental DNA and prospects for its application in Iranian aquatic ecosystems

روشهاي معمول براي تعيين حضور يا عدمحضور گونهها در محيطهاي طبيعي مستلزم كار صحرايي و مشاهده مستقيم گونه استت، كه در كنار مشتك و و محدوديت هاي زياد، صرف زمان و هزينه زيادي را نيز طلب ميكند. يكي از رويكردهاي نوين، براي بررستي حضتور يا عدم حضتور ي گونه در مح روش دي.ان.ا محيطي يا eDNA استت كه ممن صرفه وويي در هزينه و زمان، وايگزين مناستبي براي پاي هاي بصري است. در رويكرد DNA محيطي، DNA به طور مستقيم از بافت و اندامهاي بدن واندار استتررا نشتده بلكه از نمونه هاي محيطي مث نمونه آب بدست ميآيد. از اين روش به عنوان روشهاي ابتكاري- نظارتي ياد ميشتود كه براي شتناسايي گونه هاي نادر، گونههايي كه در زيستگاههاي غير قاب دسترس زندگي ميكنند يا براي گونههايي كه فقط در زمانهاي خاص در ي محيط حضتور دارند ممث زيستگاه شبانه،، كاربرد دارد. اين روش پتانسي بالايي در شناسايي و مديريت گونه هاي آبزي تهديد شده و مهاوم اكوسيستم هاي ايران دارد و براي اولين بار براي ارزيابي مناطق حضتتور گونه سمندر لرستان در غرب كشور مورد استفاده قرار گرفته است.

Traditional techniques to detect the presence and absence of species in natural environments require field-based visual surveys which are time consuming and costly. Environmental DNA (eDNA) is an emerging tool which can reduce the cost and time and is a good alternative for visual surveys. In this method, DNA is not isolated from tissues of live individuals but from environmental samples such as water. The use of eDNA is an innovative way for monitoring rare species, species inhabiting inaccessible habitats or for species that are present in an environment only at certain times (eg night habitat). This method has a great potential for detection of threatened and invasive species in aquatic environments in Iran and has been successfully used for the first time to detect the presence of Lorestan newt in its habitats in western Iran.