جايگاه اخلاق در نظام آموزشي معماري

يكي از اصولي كه در معارف ديني ما به صورت جدي مد نظر قرار گرفته و بسياري از علما بر اهميت آن تكيه دارند مقوله اخلاق است. اخلاق به عناون معيار و شاخصه اي براي شناخت ابعاد انساني در بسياري از علوم و شاخه هاي هنري گسترش يافته است. توجه به هنجارهاي اخلاقي وجودي انسان و جامعه، از نيازهاي اساسي شكل گيري محيط كار و زندگي انسان است. بنابراين رابطه بين معماري، اخلاق اسلامي و هنجارهاي اجتماعي ارضاء كننده خواست و نياز انسان است تا از اين طريق در فضاي معماري به آرامش برسد. معماري ايراني – اسلامي در پيشينه خويش داراي دو نظام كلي آموزش بوده. يكي آموزش سنتي معماري است كه ريشه در قرون و اعصار دارد و انتقال اطلاعات به صورت استاد و شاگردي انجام مي¬پذيرفته، دوم نظام آموزشي آكادميك كه در دوره هاي اخير بر اساس الگوي مدارس اروپايي است. آموزش معماري در سنت پيشينيان از سرچشمه فرهنگ و درمانگاه آرماني توأم به اخلاق و فنون بوده است. عنصري كه در نظام آكادميك چندان مورد توجه و اهتمام قرار نگرفته است. در اين مقاله از روند توصيفي – تحليلي براي جمع آوري براي جمع آوري مطالب استفاده نموده ام و سعي بر آن دارم كه در نتيجه به دليل ماهيت خاص رشته معماري و تاثير آن در اجتماع و همچنين براي رسيدن به الگوي مناسب معماري معاصر در جامعه اسلامي مي بايست ضوابطي را با توجه به گسترش ارزش ها در نظر گرفت كه از جمله آن مي توان به اداي سوگند نامه معماري براي فارغ التحصيلان و تدوين سر فصل هاي مخصوص درس اخلاق معماري در دانشگاه اشاره كرد. در اين راستا الگو پذيري از اخلاقيات معماري سنتي كه پايه و ريشه عميق در تعاليم ديني ما دارند بسيار مفيد ميباشد.