توسعه مدل بهينه سازي به منظور تخصيص نرخ خرابي سيستم موازي با در نظر گرفتن عامل سختي بهبود قابليت اطمينان

هدف از اين مقاله ارائه ي مدل چند هدفه جهت محاسبه ي نرخ خرابي زير سيستم هاي سيستم موازي مي باشد كه در آن هدف ماكزيمم كردن قابليت اطمينان كل سيستم و مينيمم كردن هزينه ها مي باشد. در اين مدل علاوه بر هزينه ي فازطراحي، هزينه و عملكزد سيستم در فاز توليد نيز مورد بررسي قرار مي گيرد. براي بررسي امكان پذيري بهبود نرخ خرابي در فاز طراحي، از عوامل امكان پذيري موثر استفاده مي شود و شاخص سطح سيگما، به عنوان عامل سختي كاهش نرخ خرابي در فاز توليد اثر داده مي شود. مدل اصلي با استفاده از برنامه ريزي آرماني به مدل تك هدفه تبديل مي شود و براي سيستم اتوپايلوت هواپيما مورد تحليل قرار مي گيرد. روش پيشنهادي، انعطاف پذيري بيشتري براي مهندسان طراح كه به دنبال شناسايي كردن فرصت هاي بهبود و تنظيم اهداف قابليت اطمينان مي باشند، فراهم مي كند و اولويت هاي بهبود نرخ خرابي مطابق با شرايط، ويژگي ها و عملكرد سيستم، به طور كاربردي و دقيق تر مورد بررسي قرار مي گيرد.