ارزيابي معيارهاي توسعه پايدار بر اساس مولفه هاي فضاي شهري در محلات مسكوني از پيش طراحي شده (نمونه موردي : شهرك مدرس همدان)

يكي از پارادايمهاي كه از اواخر قرن بيستم بشدت رايج گشته و بصورت جدي در قرن بيست و يكم پيگيري مي شود موضوع پايداري محيط و دستيابي به الگوهاي توسعه پايدار است .در اين ميان، همواره موضوع شهر در مقياس هاي مختلف، مورد نقد قرار گرفته است. گاهي كليت شهر، و گاهي اجزاي تشكيل دهنده. در اين ميان آنچه موجب تعارض آرا بين صاحب نظران گرديده، نحوه تطابق معيارهاي پايداري با جنبه هاي مطرح در مورد شهر و فضاهاي آن مي باشد. از اين رهگذر تقسيم بندي هاي متفاوتي ارائه گرديده كه بيشتر موجب سردرگمي محققان ميباشد. در اين پژوهش با رويكردي متفاوت اما بر اساس مفاهيم شهرسازي با موضوع برخورد گرديده و بحث پايدار فضا(تاب آوري) نه فقط در شرايط عادي، بلكه در پاسخ به نيازها در همه شرايط مورد نقد قرار گرفته است. هدف اين پژوهش شناسايي جايگاه فعلي محلات از پيش طراحي شده در مقايسه با معيارهايي است كه تحت عنوان توسعه پايدار مطرح هستند و ارائه راهبردهايي عملياتي جهت نيل به حالتي مطلوب تر نبست به آنچه كه تا كنون بوده است. محله شهرك مدرس همدان كه داراي طرحي از پيش انديشيده شده (در دهه 1360 خورشيدي) مي باشد، به عنوان نمونه موردي با استفاده از نرم افزار جي.آي.اس و مشاهده ميداني و نظرسنجي بررسي و ارزيابي شده است.