اصول طراحي مجتمع هاي مسكوني و عمومي با رويكرد پايداري

همزمان با بحران فضا و مسكن، بحران جدي تري به نام كمبود منابع انرژي نيز به دشواري هاي زندگي در قرن 21 دامن زده است. با اين وجود بيش از 4 دهه است كه تفكري جهاني به نام توسعه پايدار براي مقابله با اين مشكلات به وجود آمده است و سعي دولت ها، سازمان ها و حتي مهندسين و شهرسازان بر آن شده است تا با ايجاد تغيير نگرش در سبك زندگي جامعه، راهكارهايي جهت كمتر مصرف شدن منابع انرژي تجديد ناپذير مورد استفاده قرار گيرد. ايران به عنوان كشوري در حال توسعه با دارا بودن منابع غني انرژي هاي تجديد پذير و نيز با استفاده روز افزون از منابع انرژي تجديد ناپذير، نيازي مبرم به بهينه سازي مصرف انرژي و برنامه ريزي هاي خرد و كلان در اين زمينه دارد. هدف نگارنده در مقاله پيش رو، معرفي كلي مواردي است كه يك طراح مي بايست در هنگام طراحي يك مجتمع عمراني، از بعد توجه به مصرف انرژي و همچنين مباني معماري پايدار، مد نظر داشته باشد.