بررسي مفهوم طبيعت گرايي و اثرات آن بر تحولات كالبدي پايدار فضاي معماري

طبيعت دستاورد بهترين معمار يعني خداوندگار عالم است و اغلب براي معماران سرچشمه ي الهام بوده است. در حقيقت علوم برخاسته از قوانين طبيعت همچون فيزيك، زيست شناسي وغيره نتايجي را در برداشته كه اين ها مباني علوم و هنرهايي همچون معماري شده اند. نتايج طبيعت نبايد مستقيماً در معماري مطرح شوند بلكه بايد با اصول برگرفته از پتانسيل هاي طبيعت توام باشد. اين در حالي است كه امروزه حفظ محيط زيست و رسيدن به توسعه ي پايدار، اصلاح نگاه به طبيعت است كه در نتيجه علمي دنيا قرار گرفته است. يكي از مهمترين گام هاي رسيدن به توسعه ي پايدار، اصلاح نگاه به طبيعت است كه در نتيجه تغيير رفتار انسان را در بر خواهد داشت و اين باعث تغيير مصرف خواهد شد، در اين به جاي آن كه از طبيعت براي زيبايي ظاهري استفاده كنيم و آن را يك موجود مستقل و بيروني به حساب اوريم كه بايد ذخيره شود يا مورد بهره برداري قرار گيرد مي بايست پتانسيل آنرا شناخت و از راه هاي مختلف طبيعت را درك نمود و آنرا در تعامل با فضاهاي معماري به پايداري همه جانبه رساند. از اين رو بررسي پتانسيل هاي معماري و طبيعت با تكيه بر تعامل زيبايي و پايداري ضروري به نظر ميرسد تا بتوان اين تعامل را هرچه تمام تر به اجرا گزارد. در اين پژوهش به شناخت مفاهيم كاربردي در زمينه ي طبيعت و ارتباط آن با پايداري و زيبايي در راستاي شكل گيري فضاي معماري پرداخته شده است.