بررسي ميزان مشاركت در ساماندهي و سيماي اماكن تاريخي در بافت فرسوده شهري ( نمونه موردي : شهر حميديا )

بررسي روش ها و سياست هاي مختلف طرح هاي نوسازي بافت هاي آسيب ديده كشور نشان مي دهد كه عليرغم تلاشهاي انجام شده، مشاركت شهروندان در فرآيند برنامه ريزي ،طراحي و اجرا به درستي تبيين نگرديده و گسترش فضايي وبي رويه و بدون برنامه شهرهاي بزرگ و متوسط كشور در چند دهه گذشته، باعث شكل گيري بافت هاي جديد شهري در مجاورت شهرها و جابجايي ساكنان و كاربريهاي شهري به نواحي جديد گرديده است، در نتيجه اين جابجايي، به تدريج بافت هاي قديمي شهرها كاركرد و حيات اجتماعي و اقتصادي خود را از دست داده اند و اين بافت ها با از دست دادن حيات شهري خود به سمت ركود و فرسودگي گرايش پيدا كرده اند، هسته ها و محوطه هاي تاريخي شهرهاي كهن ما نارساييهاي متعددي را تجربه مي كنند. عدم كارآمدي، ضعف زيرساخت ها، مهاجرت جمعيت بومي، استقرار اقشار فرودست، مسائل اجتماعي و نظاير آن، كه بتدريج نيز اين معضلات در سيما ومنظر اين محوطه ها تبلور مي يابد. شهرها مكان تجمع جمعيت و افزايش بارگذاري هاي محيطي و اقتصادي هستند، وجود اين مساله مهم ضرورت بررسي بافتهاي فرسوده وداراي اماكن تاريخي در برابرفرسودگي را مطرح مي كند، دراين پژوهش ساختمانهاي تاريخي نواحي بافت فرسوده درشهرحميديا دربرابر پيامدهاي ناشي از اين فرسودگيها و مشاركت وعملكرد مسئولين محلي در مقابله با آن بررسي شده است. براي بررسي اين موضوع ازروش تحليل كمي ازنوع توصيفي و همچنين بررسي ابعاد نظري بروش اسنادي و كتابخانه اي و نيز به روش پيمايشي و ميداني استفاده شده است.