بررسي نقش محرميت در معماري سنتي ايران در دوران قاجار (نمونه موردي خانه لاريهاي يزد)

معماري سنتي ايران بعنوان يكي از نشانه هاي بارز از هويت متعالي اسلامي، نقش موثري در حفظ و تعالي فرهنگي ديني و معرفتي خانواده ها داشته است. محرميت يكي از اصول اساسي و قابل توجه در معماري سنتي ايران است كه به نحو معنادار داراي ارزش، مفهوم و عملكرد غني بوده و وجود آن در هويت بخشي به كالبد فضاي معماري ياري مي رساند. نمونه موفق آن را مي توان در خانه هاي دوران قاجار مشاهده نمود. محرميت و سلسله مراتب با ايجاد فضاهاي محصور درون خانه معنا شده است. فضاهايي كه در عين فراهم آوردن فضايي امن براي ساكنان، سرشار از مفاهيم طراحانه و نوآوري معمارانه است. پرسش اصلي در اين پژوهش آن است كه اصل محرميت در معماري سنتي ايران بر چه معنا و تجلي است و در اصل در خانه هاي شهر يزد چگونه بوده است. براي پاسخگويي به اين سوال از روش تحقيق استدلال منطقي با تكنيك توصيفي- تحليلي استفاده شده است. هدف مقاله بررسي مفهوم محرميت فضايي در كالبد محتوايي معماري ايراني و نقش آن به عنوان يك الگوي كهن و كاربردهاي اين الگو در معماري مسكوني است. نتايج اين مطالعه نشان مي دهد كه محرميت در لايه هاي مختلف در جهت حفظ استقلال افراد و فضاها و تامين آسايش روحي و جسمي اعضا خانواده طراحي مي شده كه كاملا با منابع اسلامي مطابقت دارد.