سبك شناسي هنر و معماري - عصر روشنگري تا قرن بيستم

تضعيف نظام باروك را ميتوان پيش در آمد تحولات در هنر و معماري به شمار آورد.به موازات پيشرفت علم، آن نظم ساختاري حاكم بر جامعه كهن, توان سازماندهي خود و جامعه را از دست مي دهد.شهرهاي بارودار، كليساهاي جامع و كاخ هاي مجلل, با نوعي معماري مبتني بر فناوري جديد جايگزين مي شود. اين جايگزيني با تغيير نگرش به طبيعت همراهي مي شود كه حال و هوايي رمانتيك دارد, بازگشت به ”نظم ناب طبيعت“ در مقابل نظم تصنعي باغ-كاخها يا به عبارتي بازگشت به هارموني طبيعي و نه مصنوعي انسان و طبيعت هدف اصلي و پايه اي در اين تحول معماري و هنر مي باشد. اين تمايل رمانتيك تلاش براي رجعت به معماري مبتني بر عناصر بدوي و طبيعي را دامن مي زند و در كنار آن بازگشت به تاريخ و تداوم آن نيز تهييج مي شود. بخشي از نتيجه اين تحولات بناي نئوكلاسيك و باغ منظر است. و بخشي ديگر پوشش بناهاي جديد با استفاده از صور معماري گذشته. مهمترين دست آورد معماري پس از تحول, در بناهاي كلان مقياس, شيشه و آهنِ, مهندسي و تكنولوژي جديد، خود را نشان مي دهد. در پي اين تحولات معماري پس از عصر روشنگري سبك هايي جديد نظير آرت نوو, آوانگارد, جنبش صنعت و هنر, مكتب شيكاگو, رمانتيسيسم, امپرسيونيسم و پست امپرسيونيسم, اكسپرسيونيسم, كوبيسم, جنبش فوتوريسم, معماري مدرن و معماري قرن بيستم وارد عرصه هنر و معماري شد كه هنرمنداني چون پابلو پيكاسو, پل سزان, ژرژ سورا, ونسان ونگوگ, واسيلي كاندينسكي, پيت موندريان و همچنين معماراني ازقبيل آبراهام داربي, والترگروپيوس, فرانك لويد رايت, لوكوربوزيه, ميس وندورهه, هانس شارون, يورن اوتزن, پاول رادولف وغيره در اين سبك ها درخشيده اند. دراين مقاله به بررسي سبك هاي ياد شده وآثار معروف و موفق معماران و هنرمندان ميپردازيم.