بررسي عملكرد مواد پليمري حفاظت سطحي بتن بر دوام بتن خودتراكم

بطور كلي وظيفه حفاظت سطحي در بتن جلوگيري از آسيب هاي فيزيكي و شيميايي ناشي از عوامل مهاجم از جمله جلوگيري يا تاخير در خوردگي آرماتور يا ايجاد حفاظت در برابر نفوذ يون كلر، دي اكسيد كربن، اكسيژن و به خصوص آب ميباشد. در اين تحقيق عملكرد دو نوع ماده پليمري حفاظت سطحي بتن بر روي دو نوع بتن خودمتراكم با نسبتهاي آب به سيمان متفاوت، مورد آزمايش قرار گرفت و عملكرد آنها به لحاظ ميزان جذب آب بررسي شد. ميزان جذب حجمي و جذب مويينه به عنوان عوامل بسيار موثر بر ميزان دوام بتن در اين دو نوع بتن خود تراكم با حفاظت هاي متفاوت مورد مقايسه قرار گرفت و تاثير مقدار آب به سيمان بر ميزان نفوذ آب، بررسي شد. نتايج نشان مي دهد كه عملكرد انواع مواد حفاظت سطحي، در بتن خودتراكم با نسبت آب به سيمان بالاتر و با مجموع حجم پودر سنگ و سيمان كمتر، ضعيف تر خواهد بود و نيز شرايط مختلف بتن به لحاظ نحوه قرارگيري در مجاورت آب بر انتخاب نوع ماده حفاظت سطحي بسيار موثر خواهد بود. نتايج آزمايشات نشان ميدهد كه جذب حجمي بتن خودتراكم با نسبت آب به سيمان 0.45 با حفاظت سيلان+سيلوكسان در 72 ساعت در حدود %31 بيشتر از جذب حجمي بتن خودتراكم با همان نسبت آب به سيمان با حفاظت اپوكسي ميباشد و در مقابل جذب مويينه بتن خودتراكم با نسبت آب به سيمان 0.45 با حفاظت سيلان+سيلوكسان در 24 ساعت نيز در حدود %31 كمتر از جذب مويينه بتن خودتراكم با همان نسبت آب به سيمان با حفاظت اپوكسي در 24 ساعت بود. نتايج اين تحقيق ميتواند در كاهش خسارات ناشي از خوردگي بتن در سازه‌هاي بتن مسلح، كه هزينه بسيار بالايي را در تعمير و نگهداري اين سازه‌ها در پي دارد، مورد استفاده قرار گيرد.