همكاري هاي شبكه اي، راهكاري براي توسعه كسب و كارهاي گردشگري روستايي

در طي سالهاي اخير، گردشگري به عنوان يكي از ابزارها و منابع مهم توسعه، مورد توجه دولتمردان، برنامه ريزان، صاحبنظران و محققان بوده است. همچنين طي همين دوره، تعداد گردشگران و سرمايه گذاري در توسعه مراكز گردشگري به طور محسوسي افزايش داشته كه نمود آن را مي توان در افزايش تعداد واحدهاي كسب و كار گردشگري مشاهده نمود. گردشگري و به¬ويژه گردشگري روستايي اغلب به صورت كسب‏و‏كارهاي كوچك يا متوسط است كه اغلب آن¬ها در قالب كسب‏و‏كار خانوادگي هستند. اين نوع از كسب‏و‏كارها در اقتصاد كشورها و به¬ويژه در رشد و توسعۀ مقصدهاي گردشگري نقش مهمي بازي مي¬كنند. از ويژگي‎هاي گردشگري، ماهيت پراكندۀ آن است. به همين دليل در چند سال اخير موضوع همكارهاي شبكه‏اي بويژه در حوزه كسب و كارهاي گردشگري مورد توجه بسيار قرار گرفته است. تحليل شبكه‎اي، روش‏شناسي علمي و تكنيكي آماري در توصيف، تحليل و بررسي روابط تجربي بين موضوعات مورد پژوهش و ساختار اين روابط است. دليل اصلي افزايش گرايش به مشاركت و همكاري در بين ذينفعان و كسب و كارهاي گردشگري، اعتقاد به اين مسأله است كه با كنار هم قرار دادن دانش، تجارب، سرمايه و ساير منابع، ذي¬نفعان قادر به كسب مزيت رقابتي خواهند بود. در اين پژوهش با مرور ادبيات موجود، به ضرورت توجه به آن در مبحث كسب و كارهاي گردشگري روستايي پرداخته شده است. نتايج نشان مي‏دهد با توجه به ماهيت پراكندۀ كسب‏و‏كارهاي گردشگري، رويكرد شبكه‏اي مي‏تواند راهكاري براي توسعۀ كسب و كارهاي گردشگري محسوب شود.