افزايش قابليت اطمينان شبكه روي تراشه با بررسي و مقايسه كلاس هاي مختلف اشكال همشنوايي

پيشرفت روز افزون در تكنولوژي ساخت قطعات نيمه¬هادي، طراحان را قادر ساخته است كه بتوانند ميلياردها ترانزيستور را در قالب چندين هسته بر روي يك تراشه واحد به عنوان يك تراشه چندهسته¬اي مجتمع كنند. مقياس پذيري و موفقيت شبكه¬هاي مبتني بر سوئچينگ كه پيش¬تر در سيستم¬هاي پردازش موازي استفاده مي¬شد، طراحان را به اين سمت سوق داد كه هسته¬هاي موجود بر روي يك تراشه را به كمك يك چنين شبكه¬اي به يكديگر متصل كنند و در واقع ايده¬ي شبكه¬هاي روي تراشه ظهور پيدا كرد. چالش¬هاي مختلفي در حوزه¬ي قابليت اطمينان براي شبكه¬هاي روي تراشه مطرح است. يكي از اين چالش¬ها اشكالات همشنوايي مي¬باشند. خطاهاي همشوايي بسته به الگوهاي انتقالي كه در كانال-هاي شبكه¬هاي روي تراشه ظاهر مي¬شود، باعث به وجود آمدن تاخيرهاي زماني مختلف در كانال¬ها مي¬شود. براي ارزيابي و كم كردن تاخير ناشي از همشنوايي، مدل¬هاي مختلف تاخير براي اتصالات ارائه شده است. با كلاس¬بندي كردن الگوهاي گذار در كلاس¬هاي مختلف با توجه به مدل¬هاي مختلف تاخير و حذف الگوهاي پرتاخير مي¬توان باعث كاهش اثر اشكالات همشنوايي در شبكه هاي روي تراشه شد.