بررسي نقش عربي نويسان ايراني در شكوفايي و گسترش عربي در ايران از فتح اسلامي تا سقوط بغداد

در اين پژوهش همان‌طور كه از عنوان آن پيداست با روش توصيفي تحليلي درباره بررسي نقش عربي نويسان ايراني در شكوفايي و گسترش عربي در ايران از فتح اسلامي تا سقوط بغداد تحقيق شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه نفوذ و رواج زبان تازي در ميان ايرانيان پس از اسلام و نبوغ بسياري از ايرانيان در زبان عرب، و در فرهنگ اسلامي كه به زبان عرب در آمده است، چيزي نيست كه از ديده كسي كه اندك آشنايي به فرهنگ دوران اسلامي در يكي از دو زبان تازي و فارسي داشته باشد، پوشيده بماند. هركس كه درباره تاريخ ادبيات زبان عرب يا تاريخ فرهنگ ايران پس از اسلام بحث كرده، به گونه‌اي به اين مسأله اشاره كرده است. خدمت ايرانيان به فرهنگ اسلامي و سهم آنان در آن و همچنين تأثيري كه زبان تازي در ميان ايرانيان و در پديده‌هاي گوناگون زندگي از سياست، علم و ادب بر نوشته‌هاي رسمي و زبان فارسي نهاده است مورد توجه و غير قابل انكار مي‌باشد. انگيزه توجه ايرانيان به ادبيات عربي و تلاش در جهت شكوفايي آن را مي‌توان به علت اهميت قرآن و دين اسلام در ميان ايرانيان و روحيه دانش طلبي و دانش دوستي آنان بيان نمود. لذا در نظر ايرانيان، زبان عربي زبان اسلام و قرآن و زبان تفاهم ملل و اقوام مختلف اسلامي، فهم و درك قرآن بود؛ از اين رو تلاش گسترده‌اي در راه تدوين و تنظيم قواعد زبان عربي و توسعه و تحول آن داشتند.