نقش و جايگاه عربي‌نويسان علوي(«داعي‌كبير» و «ناصر كبير» )، در رشد و شكوفائي فرهنگ و علوم اسلامي

بر اساس داده‌هاي تاريخي مي‌توان دوره‌ي حكومت علويان مازندران را، دوره‌ي رشد و شكوفائي فرهنگ و علوم اسلامي با گرايشي كاملاً شيعي در شمال ايران به شمار آورد. داعيان علوي خود از اصحاب اهل فضل و علم و دانش بودند و بارگاه آنان محل نشو و نما و ملجاء و ملاذ پژوهندگان علوم ديني و ساير فضلاء بود. از بارزترين اين داعيان، سرآمد ترين آنان يعني حسن بن زيد معروف به داعي كبير و حسن بن علي معروف به دائي صغير مي باشد. در اين مقاله ضمن بررسي چگونگي تشكيل حكومت علويان تبرستان، به نقش و جايگاه دو تن از حاكمان دانشمند و عربي نويس آن يعني داعي كبير و ناصر كبير در رشد و اعتلاي فرهنگ و علوم اسلامي‌خواهيم پرداخت.