بررسي ميزان موفقيت قوانين حوزه زنان در امنيت اجتماعي (مورد مطالعه: زنان 40-15 سال محلات قيطريه و هرندي شهر تهران)

پيدايش اولين شهرهاي تاريخ نتيجه زندگي جمعي انسان‌ها و ميل به دستيابي به نيازها و تامين و تضمين «امنيت» آنها بوده است.امروزه گسترش بي حد و مرز شهرها و تبديل آنها به شهرهاي بزرگ و كلان‌شهرها و به دنبال آن افزايش مسائل شهرنشيني در كشورهاي در حال توسعه اين عامل را به يك تهديد در جوامع شهري تبديل كرده است. «امنيت اجتماعي» از ابعاد مهم امنيت چه در بعد عيني و چه در بعد ذهني است كه يكي از مولفه‌هاي مهم زندگي مطلوب و سرزندگي شهرها به حساب مي‌آيد و به عنوان حقوق اساسي مردم مطرح است كه نشان از اهميت اين موضوع دارد. از طرفي ديگر در عصر مدرن به دليل حضور روزافزون زنان در اجتماع نياز آنها به امنيت نيز افزايش يافته كه همين موضوع مورد توجه محققان و قانون‌گذاران قرار گرفته است. بر اين اساس پژوهش حاضر با رويكردي نسبتا متفاوت قوانين حوزه زنان را در پنج بعد اصلي امنيت اجتماعي بررسي كرده و ميزان موفقيت آن را در احساس امنيت زنان به صورت تطبيقي در توسعه‌يافته‌ترين و كم‌توسعه‌يافته‌ترين مناطق تهران سنجيده است. روش انجام تحقيق تحليلي ـ پيمايشي است و در قالب پرسش‌نامه انجام گرفته است. همچنين در تحليل يافته‌ها از روش همبستگي استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه بين قوانين تصويب‌شده در حوزه زنان و كاهش يا افزايش امنيت اجتماعي آنها در جوامع شهري رابطه معناداري وجود دارد كه شدت و ضعف اين رابطه در 6 منطقه مطالعه‌شده بسته به شاخص‌هاي مختلف متفاوت است. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه افزايش امنيت اجتماعي زنان در جامعه شهري نيازمند قانون‌گذاري در حوزه‌هاي مختلف امنيت است.