بررسي رابطه معنويت با خودپنداره و تاب‌آوري دختران

سازگاري فرايندي پويا است و توانايي سازش موفقيت‌آميز افراد به رغم وجود تهديد و شرايط نامطلوب محيطي به عنوان يكي ار مهم‌ترين مولفه‌هاست كه تاب‌آوري خوانده مي‌شود. تاب‌آوري به عنوان يكي از مولفه‌هاي شخصيت مي تواند تحت تاثير افكار،حالات روحي و روابط در خانواده قرار مي‌گيرد. يكي از عوامل مرتبط با تاب‌آوري، خودپنداره يا طرز تلقي و تصوري است كه فرد نسبت به خود و اطرافيانش دارد. همچنين معنويت عاملي حمايت‌كننده در سازگاري با موقعيت‌هاي مخاطره‌آميز است. هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه معنويت با خودپنداره و تاب‌آوري دختران است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي ـ همبستگي است. جامعه آماري پژوهش كليه دانشجويان دانشگاه پيام نور در سال تحصيلي 95-94 شهر تهران هستند. نمونه انتخابي شامل 100 نفر است كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي از جامعه مذكور انتخاب شدند. در اين پژوهش جهت سنجش متغيرها از پرسش‌نامه‌هاي سنجش معنويت هال ادواردز، خودپنداره كوپر اسميت و تاب‌آوري كانرو ديويدسون استفاده شد. تجزيه و تحليل داده با استفاده از نرم‌افزار(اس پي اس اس) به روش همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيري انجام گرفته است. نتايج پژوهش نشان داد كه معنويت، حدود 80 درصد واريانس نمرات تاب‌آوري و خودپنداره را تبيين مي‌كند و مي‌توان گفت پيش‌بيني‌كننده خوبي براي تاب‌آوري و خودپنداره است. همچنين بين معنويت و خودپنداره رابطه مثبت معناداري وجود ندارد ولي بين تاب‌آوري و خودپنداره رابطه مثبت معني‌دار وجود دارد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان اينگونه نتيجه‌گيري نمود كه تاب‌آوري فرايندي پويا است كه در آن تأثيرات محيطي و شخصيتي در تعاملي متقابل بر يكديگر اثر مي‌گذارند و معنويت به عنوان يكي از مولفه‌هايي كه منجر به ارتقاي تاب‌آوري و خودپنداره در افراد مي‌شود، بايد بيش از پيش مورد توجه قرار گيرد.