تعيين سهم كنترل عواطف و خودكنترلي و ارزيابي فشار رواني در پيش‌بيني فرسودگي شغلي در پرستاران خانم

فرسودگي شغلي از جمله خطرات شغلي است كه در سالهاي اخير مورد توجه قرار گرفته است. اين معضل علاوه بر بروز اثرات نامطلوب جسمي و عوارض رواني موجب كاهش كارآيي و از دست رفتن نيروي انساني خصوصا در حرفه‌هاي خدمات انساني مي‌شود. با توجه به نقش پرستاران در سيستم بهداشتي درماني و لزوم انگيزه كاري بالاي آنها براي ايجاد امنيت بهداشتي، اين تحقيق به منظور بررسي سهم كنترل عواطف و خودكنترلي و ارزيابي فشار رواني در پيش‌بيني فرسودگي شغلي در پرستاران خانم انجام شد. تحقيق حاضر از نوع همبستگي ـ كاربردي است. براي دستيابي به هدف پژوهش، جامعه آماري 50 نفره از بانوان پرستار شاغل در بيمارستان دولتي شهيد مدني كرج به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند و به چهار آزمون فرسودگي شغلي مسلش، مقياس كنترل عواطف، مقياس خودكنترلي و پرسش‌نامه استرس ادراك‌شده (14 ماده‌اي – PSS14) پاسخ دادند. داده‌هاي به دست آمده در دو بخش آمار توصيفي و استنباطي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. طبق يافته‌ها خودكنترلي سهم بيشتري از فشار رواني بر فرسودگي شغلي دارد و بين فشار رواني با فرسودگي شغلي و مسخ شخصيت، رابطه مثبت معنادار وجود دارد. همچنين بين خودكنترلي و فرسودگي شغلي (خستگي عاطفي، عملكرد عاطفي و مسخ شخصيت) رابطه منفي معنادار وجود دارد. در نهايت بر اساس نتايج پژوهش، توجه فزاينده به فرسودگي شغلي پرستاران و ترويج خودكنترلي و كنترل عواطف و آموزش كنترل فشار رواني در جهت كاهش فرسودگي شغلي پيشنهاد مي‌شود.