تعيين ابعاد موثر بر موفقيت ايجاد مدارس هوشمند در ايران

يكي از اقدامهاي آموزش و پرورش در سالهاي اخير، هوشمندسازي مدارس بوده است. آموزش و پرورش ايران در اين راستا اقدامات زيادي همچون استفاده از فناوري جهت تدريس در مدارس، حمايت از مدارس داوطلب و تهيۀ سند راهبردي توسعۀ مدارس هوشمند انجام داده است اما همواره توسعۀ اين مدارس در ايران با مشكلاتي همراه بوده است. بايد خاطر نشان كرد كه تاكنون در مدل مفهومي ارائه شده توسط سازمان آموزش و پرورش در حيطۀ هوشمندسازي مدارس به ابعادي چون فرهنگ‌سازي، زيرساخت ارتباطي، محتواي مناسب، آموزش معلمان، مديريت و ارزيابي و شيوۀ رسيدگي به آنها به‌صورت دقيق و جزيي اشاره نشده است. در همين راستا با بررسي مدلهاي ارائه شده توسط كشورهايي چون: مالزي، استراليا، فنلاند، نيوزيلند و امريكا در حيطۀ پياده‌سازي مدارس هوشمند مي‌توان دريافت كه هنوز ابعادي وجود دارند كه بايد به مدل مفهومي سازمان آموزش و پرورش اضافه شوند. از اين رو در اين پژوهش به ابعادي چون فرهنگ‌سازي، قوانين و مقررات، مديريت و پشتيباني، زيرساخت، ياددهي-يادگيري و آموزش و ارزيابي به‌عنوان يك اصل مهم در ايجاد مدارس هوشمند در ايران اشاره شده است. همچنين از روش توصيفي-پيمايشي جهت تحليل داده‌ها استفاده شده است و داده‌ها با استفاده از روشهاي ميداني و كتابخانه‌اي جمع‌آوري شده‌اند. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه طراحي و پياده‌سازي نظام آموزشي مدارس هوشمند بر تصميمهاي مرتبط با زيرساخت، فرهنگ‌سازي، آموزش و ارزيابي، مديريت و اصلاح قوانين و مقررات آموزش و پرورش ‌مبتني است. از اين رو براي بررسي وضعيت آنها بايد به بررسي عوامل و شاخصهاي مهم در هر بُعد پرداخت كه هدف اين پژوهش بيان ابعاد و شاخصهاي مهم جهت بهبود شرايط ايجاد مدارس هوشمند در ايران است.