معناي زندگي در ساحت علم و دين در انديشه ملاصدرا

معناي زندگي يكي از مهمترين موضوعات فلسفي، روان شناختي و ديني انسان در دوران جديد و عصر صنعتي شدن جوامع و پيشرفت همه‌جانبه علم و فن‌آوري است. پرسش از معناي زندگي پيشينه‌اي به درازاي حيات بشر دارد و در عين حال، همواره بشر نيازمند پاسخگويي به پرسش‌هايي درباره زندگي خود مي‌باشد. تعاريف متعددي كه از معناداري زندگي ارائه شده است، هدفمند بودن، عامل اصلي در معناداري زندگي لحاظ گرديده است. هدفي كه عدم شناخت درست آن و نداشتن برنامه‌اي براي رسيدگي به آن، انسان‌هايي را دچار پوچي و بدبيني نموده است. پايان‌پذيري زندگي دنيوي با واقعه مرگ و مشكلات و رنج‌هايي كه در زندگي دنيايي به انسان مي‌رسند، از جمله واقعيت‌هايي هستند كه عدم درك و تفسير نادرست آنها انسان را در بن‌بست بي‌معنايي زندگي قرار مي‌دهد، اما اين دو امر براي انسان معتقد به خدا و آخرت، معناساز مي‌باشند و تنها راه معناداري زندگي اعتقاد به خدا و جاودانگي انسان است. در ديدگاه‌هاي متفكران اسلامي، درباره معناي زندگي، ديدگاه ملاصدرا كاملاً منطبق با اصول عقلي ارائه شده در كتاب و سنت است. وي نظامي را پيش‌روي ما قرار مي‌دهد كه در آن، رابطه انسان با مبدأ و عالم هستي به خوبي تبيين شده است و فهم درست اين رابطه معنادار و تلاش در اين راستا، كليد معناداري زندگي انسان مي‌باشد. در ديدگاه ملاصدرا با الهام از آموزه‌هاي ديني يك نوع پيوستگي ميان انسان، خدا و هستي وجود دارد كه وجود خداوند هدف و غايت نهايي اين پيوستگي تلقي مي‌شود. بنابراين زندگي انسان متدين از آنجا كه متكي به خداست، از هدف و غايت تهي نيست و همواره تلاش مي‌كند كه خود را به هدف واقعي حيات خويش برساند.