اثر تمرين شنا بر واسپين و شاخص هاي قندي موش هاي صحرايي مبتلا به ديابت

مقدمه و هدف: هدف از اين تحقيق بررسي اثر تمرين شنا بر واسپين ،گلوكز ،انسولين و مقاومت به انسولين موش هاي صحرايي مبتلا به ديابت بود. بدين منظور 36 راس موش صحرايي نژاد اسپراگودوالي به طور تصادفي به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. فرايند ديابتي شدن موش هاي صحرايي يك هفته پس از سازگاري با محيط آزمايشگاه آغاز شد. شروع مداخلات تجربي شامل برنامه تمريني ، يك هفته پس از القاء ديابت و نگهداري موش هاي صحرايي صورت گرفت. موش هاي صحرايي به طور تصادفي به 3 گروه شامل 1-تمرين شنا، 2- گروه كنترل ديابتي و 3- گروه كنترل سالم تقسيم شدند. در طي شش هفته موش هاي گروه تمرين شنا 6راس گروه كنترل ديابتي 4راس وگروه كنترل سالم 1 راس افت آزمودني داشتند به طوري كه كل موش هاي صحرايي هر چهار گروه در پايان تحقيق 25 راس بودند. در طي شش هفته موش هاي گروه تمرين شنا در وان شنا به مدت 15دقيقه در هر جلسه و سه جلسه در هفته دويدند. موش هاي گروه هاي كنترل ديابتي و كنترل سالم در طول اين مدت هيچگونه فعاليت ورزشي نداشتند. 24 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين در پايان هفته ششم، موش هاي صحرايي جهت اندازه گيري پارامترهاي مورد مطالعه قرباني شدند تا تغييرات بيوشيميايي ناشي از تاثير تمرينات شنا مورد بررسي قرار گيرد. جهت تجزيه و تحليل داده ها، از آزمون تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي (آمار استنباطي) استفاده شد (05/0≥α). نتايج: نتايج حاصل از تجزيه و تحليل يافته هاي تحقيق نشان داد كه القاء ديابت و همچنين تمرين شنا اثر معني داري بر تغييرات واسپين نداشته است، القاء ديابت منجر به افزايش معني دار گلوكز ناشتا شده است همچنين تمرين شنا اثر معني داري بر گلوكز ناشتاي موش هاي صحرايي مبتلا به ديابت نداشته است؛ القاء ديابت و همچنين تمرين شنا اثر معني داري بر تغييرات انسولين نداشته است و االقاء ديابت و همچنين