ارتقاي ضريب خود اتكايي شكر از طريق توسعه كشت پاييزه چغندرقند

آب مهمترين عامل محدودكننده كشاورزي كشور است. لذا، ضرورت دارد به كاهش مصرف آب در اين بخش و افزايش كارآيي مصرف آب محصولات كشاورزي توجه ويژه‌اي مبذول شود. چغندرقند بهاره درحال حاضر، در مناطقي كشت ميشود كه محدوديت آب شديدتر بوده و افزايش سطح زيركشت اين گياه در اكثر مناطق كشت بهاره با اصل حفظ منابع آب و خاك مغايرت دارد. بنابراين، در اين مناطق بايد به افزايش راندمان توليد در واحد سطح اهتمام ورزيد. استفاده از پهنه‌‌هاي جديد توليد چغندرقند پاييزه، اين امكان را بهوجود مي‌‌آورد كه سطح زيركشت اين محصول در مناطق گرم و نيمهگرم افزايش يابد. در اين راستا تحقيقات زيادي براي يافتن مناطق مستعد كشت پاييزه در سطح كشور انجام شد و موفقيت هايي را بدنبال داشته است. نتايج نشان مي دهد علاوه بر مناطق جنوب غرب كشور كه از گذشته وجود داشته است مناطق ديگري از جمله نواحي گرم استان هاي ايلام، كرمانشاه، فارس، خراسان،گلستان، كرمان و حتي دشت مغان را نيز ميتوان به اين كشت اختصاص داد. با افزايش سطح زير كشت پاييزه به 15 و 35 هزار هكتار طي دو برنامه پنج و ده ساله و به ترتيب با توليد 100 و 265 هزار تن شكر موجب افزايش ضريب خوداتكايي حدود پنج و 11 درصد شود. لازمه دستيابي به اين مهم، تمهيداتي است كه درخصوص تنظيم الگوي كاشت، دستيابي به ارقام مقاوم تر به ساقه روي(بولتينگ) و شيوه هاي مختلف زراعي، بايستي انديشه شود.