بررسي اثر دگرآسيبي عصاره الكلي گندم بر جمعيت و زيست توده علف هاي هرز و برخي صفات رشدي كنجد (Sesamum indicum L.)

علف هاي‌هرز از طريق رقابت بر سر عناصر غذايي و منابع گوناگون سبب كاهش عملكرد كنجد مي شوند. استفاده از خواص آللوپاتي بعضي از گياهان، يكي از روش هاي موثر در كنترل علف هاي هرز است. به همين-منظور آزمايشي با هدف بررسي اثر دگرآسيبي عصاره گندم بر جمعيت و زيست‌توده علف‌‌‌هاي هرز و صفات رشدي كنجد در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با 4 تكرار در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه صنعتي شاهرود در سال 1394 به اجرا درآمد. تيمارهاي آزمايش شامل: وجين تمام فصل علف هاي هرز، عدم وجين (شاهد)، علف كش خاك مصرف تريفلورالين، محلول پاشي برگي با غلظت 50 و 100 درصد عصاره الكلي كاه و كلش گندم بودند. نتايج نشان داد كه تيمار وجين بيش ترين تاثير را بر تراكم و وزن خشك علف-هاي هرز و صفات رشدي كنجد از قبيل ارتفاع، وزن خشك ساقه و برگ، عملكرد بيولوژيك داشت، به طوري كه عملكرد بيولوژيك را نسبت به تيمار عدم وجين 100 درصد افزايش داد. تيمار علف كش بعد از تيمار وجين، با افزايش 60 درصدي عملكرد بيولوژيك بيش-ترين اثر را بر روي صفات رشدي ذكر شده كنجد در مقايسه با تيمار شاهد داشت. تيمارهاي عصاره كاه و كلش گندم در مقايسه با تيمار عدم وجين بر صفات رشدي كنجد و تراكم و زيست توده علف-هرز اثر معني داري نداشتند. بر اساس نتايج اين آزمايش، در تراكم بالاي علف هرز، كارايي علف كش ها و مواد دگرآسيب عصاره كاه و كلش گندم در كنترل علف هاي هرز كاهش مي يابد.