وابستگي امنيت غذايي و سياسي به انرژي و كشاورزي پايدار

امروزه انرژي يكي از اصلي ترين عوامل براي شكل گيري و پيشرفت جوامع صنعتي است.آينده نگري در انرژي يكي از مباحثي است كه با توسعه پايدار و همبستگي همه جانبه كشور هاي جهان به يكديگر ارتباطي ساختاري دارد. آينده انرژي در ايران ناگزير بايد در كنار آينده انرژي در جهان قرار بگيرد در حال حاضر بيشتر انرژي جهان و ايران از سوخت هاي فسيلي تامين مي-شود ولي اين منابع در حال كاهش است. بخش كشاورزي به عنوان مهم ترين بخش توليد كننده مواد غذايي كشور نه تنها مصرف كننده انرژي است بلكه مهم ترين عرضه كننده انرژي نيز محسوب مي شود. در دهه هاي اخير، به دليل روند تغيير تكنولوژي و بكارگيري ماشين آلات و تجهيزات انرژي-بر در بسياري از زير بخش هاي كشاورزي و همچنين افزايش سطح مكانيزاسيون، استفاده از نهاده انرژي از اهميت به سزايي برخوردار شده است. مكانيزاسيون يك مصرف كننده بزرگ انرژي هاي تجديدناپذير محسوب مي شود. گازوئيل و برق عمده ترين منابع انرژي مصرفي در بخش كشاورزي هستند. بايد در كار هاي كشاورزي از انرژي هاي نو متناسب با شرايط استفاده نمود و وابستگي به انرژي هاي فسيلي را از بين برد تا پايداري و امنيت غذايي و سياسي پا بر جا بماند.