بررسي گردشگري روستايي با تاكيد بر روستاهاي هدف گردشگري مورد پژوهي روستاي ديل شهرستان گچساران

گردشگري روستايي و كشاورزي در ايران درصد بسيار كم و ناچيزي در ميان فعاليت هاي گردشگري به خود اختصاص داده است. بازديدكنندگان از روستاها عمدتاً از دوستان و آشنايان خانواده هاي روستائيان هستند و عملاً درآمدي براي آنان ايجاد نمي كنند. با توجه به وضع موجود، بجز روستاهاي انگشت شماري نظير ماسوله، ابيانه و كندوان مناطق كشاورزي و روستايي ايران براي فعاليت هاي گردشگري سازماندهي نشده اند و كمترين امكانات از جمله راه هاي دسترسي مناسب، اقامتگاه ها و ساير امكانات زيرساختي در اين مناطق وجود ندارد. اين در حالي است كه گردشگري و اقتصاد گردشگري، در حال تبديل شدن به يكي از اركان اصلي اقتصاد تجاري جهان است، افزون بر اين بسياري از برنامه ريزان و سياستگزاران توسعه نيز از صنعت گردشگري به عنوان ركن اصلي توسعه پايدار ياد مي كنند. در اين راستا گردشگري روستايي نيز جزئي از صنعت گردشگري به حساب مي آيد كه مي تواند با برنامه ريزي اصولي، مناسب و شناسايي مزيتها و محدوديتهاي گردشگري روستايي نقش مؤثري در توسعه اين مناطق و در نتيجه توسعه ملي و تنوع بخشي به اقتصاد ملي برعهده داشته باشد. يكي از استان هاي مستعد در زمينه ي گردشگري روستايي و اكوتوريستي استان چهارفصل كهگيلويه و بويراحمد و به ويژه شهرستان گچساران است كه با وجود جاذبه هاي متعدد گردشگري تفريحي از قبيل سدكوثر، آرامگاه بي بي حكيمه(س) خواهر امام رضا(ع)، موقعيت ارتباطي مناسب، طبيعت بكر و دست نخورده، پل تاريخي خيرآباد و ... داراي چهار روستاي نمونه و هدف گردشگري قلات گناوه، مارين، سربيشه و روستاي ديل مي باشد كه ما در اينجا سعي كرده ايم تا از طريق مشاهدات ميداني، پرسشنامه و مصاحبه با ساكنين، رجوع به اسناد و مدارك موجود و نهايتا از طريق تكنيك تحليلي سوات مهم ترين پتانسيل ها و موانع گردشگري در روستاي هدف گردشگري ديل را بشناسيم و بتوانيم در حد توان راهكارهاي اجرايي موثر در جهت شناخت بهتر و استفاده ي حداكثري از اين فرصت بالقوه را ارائه نمائيم.