نگاهي به قافيه در شعر انگليسي

در اوّلين دورۀ تاريخ ادبيّات انگليسي، موسوم به دورۀ انگلو ساكسن (450–1066)، شعر معمولاً بي قافيه است ولي بعضاً ممكن است بر حسب اتّفاق برخي مصاريعِ مقفا نيز پيدا شود. در اشعار اين دوره به جاي قافيه تجانس آوائي ــ يعني تكرار يك آوا، معمولاً يك صامت آغازين در چند كلمه يا چند هجايِ باتكيه، در چند كلمه مجاور ــ به كار مي رود. در دوّمين دورۀ تاريخ ادبيّات انگليسي، كه قرون وسطا (1066– 1500) نام دارد، تحت تأثير زبان و ادبيّات فرانسه قافيه وارد شعر انگليسي شد و جايگزين تجانس آوائي گرديد. شايان ذكر است كه از قرون وسطا به بعد، قافيه جزء لاينفك شعر انگليسي بوده و كماكان به حيات خود ادامه مي دهد. به طور كلي در شعر انگليسي، قافيۀ رايج در كلماتِ مقفي از تكرار آخرين مصوّت تكيه بر و همۀ آواهاي پس از آن شكل مي گيرد. اين نوع قافيه را قافيۀ پاياني، يا اصلي، مي نامند رايج ترين نوع قافيه در شعر انگليسي است. اين قافيه مي تواند يك-هجائي (معروف به قافيۀ مذكر)، دو هجائي (معروف به قافيۀ مؤنث)، و سه هجائي (معروف به قافيه سه-گانه) باشد. اگرچه قافيه غالباً در پايان مصاريع قرار مي گيرد، امّا در شعر انگليسي نوعي قافيه وجود دارد كه در درون مصراع ها قرار مي گيرد و آن را قافيۀ دروني (فرعي يا مياني) مي نامند.