تدوين الگوي مفهومي آسيب‌شناسي برنامه‌هاي درسيِ آموزش عالي هنر

فعاليتهاي آموزشي هر كشور را مي توان سرمايه گذاري يك نسل براي نسل ديگر دانست در حالي كه تعداد دانشگاه ها و دانشكده هاي هنري كشوردر ساليان گذشته، روند رو به افزايشي داشته است و هر ساله بر شمار دانش آموختگانِ رشته هاي هنري افزوده مي شود، هنوز ابهامات زيادي پيرامون مأموريت اين نوع دانشگاه ها و انتظاراتي كه بايد در فرآيند تحصيل دانشجويان برآورده گردد وجود دارد. واحدهاى دانشگاهى رشته‏هاى هنرى به دليل همنوايى با جريان تحولات فن‏آورى و پيدايش ديدگاه‏هاى جديد در عرصه هنر، نياز به بازنگرى مداوم دارند. اين در حالى است كه ضرب‏ آهنگ اين بازنگرى در مؤسسات دانشگاهى ما بسيار كندتر از تحولات مورد نظر است. برنامه درسي به عنوان طرح و نقشه‌اي شامل فرصت‌هاي مناسب براي يادگيري فراگيران و رسيدن آنها به اهداف كلي و جزئي، يا يك سلسله وقايع آموزشي طراحي و پيش‌بيني شده براي تحقق نتايج آموزشي، هسته اصلي و مركزي هر نظام آموزشي را تشكيل مي‌دهد. مسلماً‌ موفقيت يك نظام آموزشي در رسيدن به اهداف خود نيازمند هماهنگي انواع برنامه‌هاي درسي است؛‌ ليكن بررسي وضعيت موجود، از ناهماهنگي‌ها و گاهي اوقات تعارضات و كشاكش‌هاي اساسي بين آنها حكايت دارد و ايجاب مي‌كند تا ارزشيابي و آسيب‌شناسي جامعي از اين برنامه‌ها بعمل آيد. بررسي شرايط حاضر نشان مي‌دهد كه آسيب‌شناسي برنامه‌هاي درسي در شرايط كنوني كمتر مدنظر بوده و الگويي مناسب براي آن وجود ندارد. لذا اين پژوهش درصدد تبيين و ارائه الگويي نظري براي آسيب‌شناسي برنامه‌هاي درسي آموزش عالي هنر بوده، به روش پژوهش كتابخانه‌اي و سنتزپژوهشي به اجرا درآمده، داده‌ها به صورت كيفي(تحليل اطلاعات به صورت كلامي، بصري و استقراء ‌تحليلي) تحليل و الگوي نظري آسيب‌شناسي برنامه‌هاي درسي آموزش عالي هنر ارائه شده است.