مروري تاريخي برعملكرد نمايشگاه ها و بينالهاي نقاشي در ايران معاصر

يكي از عوامل تاثيرگذار برشناخت جامعه معاصر ايران از هنرهاي تجسمي، مواجه ي مستقيم آن با نمايشگاه هاي هنري و به طبع آن برگزاري دو سالانه هاي نقاشي است كه از دهه دوم انقلاب اسلامي با جديت بيشتري برپا مي شود. اهداف نمايشگاه هاي هنري و يينالها در دو دهه اخير انسجام بيشتري يافت و عاملي براي رشد و بالندگي هنرهاي تجسمي و ساماندهي به وضعيت آشفته آن شد. مضاميني چون شهادت طلبي، جهاد، مقاومت، ايثار و ساير مفاهيم مذهبي كه از دغدغه هاي هنرمندان در دهه اول انقلاب اسلامي بود در طي دهه ي دوم و سوم كم رنگ تر شده و مضامين متعدد ديگري با ژانر اجتماعي، سياسي و مذهبي با رويكردهاي چند جانبه جايگزين آن شدند. علاوه بر آن هنرمندان جوان با گرايشات فرماليستي جديد به خلق آثاري نوگرا دست زدند تا بتواند در تقابلات جهاني سري ازسر ها در آورند. و در سدد آن شدند تا در دنياي هنر و در بينالهاي بين المللي همچون بينال ونيز(مانند ده چهل) توانمندي و تجربيات خويش را به نمايش گذارند. گسترده شدن فعاليت نمايشگاه ها و بينالها ي هنري در اين دوران نشان دهنده سير تحول هنر معاصر ايران در دهه هاي اخير است. اين مقاله در نظر دارد اين فرض را به اثبات برساند كه اين بينالها و نمايشگاه ها شروعي براي به چالش كشيدن موجوديت، هويت و اعتبارنقاشي در جامعه هنري معاصر ايران شدند و علاوه بر آن اين فعاليتهاي هنري توانستند تحولات عميق ديگري در جهت ِ انسجام تفكرات هنري، جلب مديران و حاميان هنر، و برانگيختن توجه مخاطب و تغيير ذائقه بصري آنان را در پي داشته باشند. روش تحقيق اين نوشتار ميداني بوده و با جمع آوري آراء و نظريات هنرمندان و با گردآوري مستندات كتابخانه اي نگارش يافته است.