رمزگشائي از نقش هاي تمدن ساز جندي شاپور: درس هائي براي دانشگاههاي امروز

مكتب دارالعلم جندي شاپور، نماد شكوه تمدن ايران و چراغ راه و پل ارتباط گذشته به آينده است. اين مكتب كهن، ريشه دار، خردمدار، اخلاق محور و دين مدار، طي قرنهاي متمادي بر مكاتب پزشكي معاصر خود در اقصي نقاط عالم تأثير تمدن سازانه داشته است. وفق اسناد تاريخي، دانشگاه جندي شاپور، اولين دانشگاه جامع در تمدن بشري و بيش از 17 سده قدمت دارد. طب مهمترين رشته و بيمارستان نخستين بناي جامع آكادميك آن است. تاريخچه علمي اين دانشگاه با ترجمه آثار علمي ملل ديگر آغاز شده است. برخي كتاب‌ها از زبان‌هاي هندي، سرياني، و يوناني به زبان پهلوي ترجمه شد كه از آن جمله مي‌توان به خداي‌نامه، كَليله و دِمنه، هزار افسانه، سندبادنامه، ويس و رامين، آيين‌نامه، و تاج‌نامه اشاره كرد. ‌انوشيروان در گردآوري و ترجمه ي متون يوناني و هندي كوشيد و در زمان او جندي شاپور به اوج شكوفايي علمي رسيد. تمامي كتاب‌هاي مهم شناخته شده پزشكي آن دوران، در كتابخانه جندي شاپور گردآوري و ترجمه شده بود. با نگرش جامع به علم، جندي شاپور از كانون‌هاي اصلي دانش‌ورزي، فلسفه و پزشكي در جهان باستان شد. . در پرتو تعاملات همه جانبه با مراكز علمي معاصر، جندي شاپور تبديل به كانون اصلي انتقال دانش ميان شرق و غرب گشت. در دوره اسلامي، ميراث جهاني علم و فرهنگ با واسطه جندي شاپور به جهان اسلام انتقال يافت. عمده پيشرفت و خدمات جندي شاپور در دوره اسلامي بوده است و استادان و دانشمندان مسلمان، اين مركز بزرگ علمي را به پايگاه بزرگ بسط دانش بشري و خدمات انساندوستانه و خداپسندانه درآوردند. مسلمانان آن چنان در علوم و فنون پيشرفت كردند و از سه تمدن آن روز يعني يونان و هند و ايران بهره مند شدند، كه باني تمدني نوين و خالق دوراني مشهور به عصر ترجمه شدند. در اين مطالعه اسرار و ريشه هاي تمدني و تمدن ساز جندي شاپور بعنوان نماد طب ايران و اسلام كنكاش و معرفي خواهد شد. تمام اين رموز در شرايط جاري و آتي علم و طب و فن آوري كشورمان، با تفسير و تحليل معتبر و منطقي، براي ابتناي تمدن نوين اسلامي موضوعيت خواهند داشت.