بررسي الگوهاي پايداري در معماري بومي و تأثير آن بر توسعه پايدار روستايي ( مطالعه موردي: انرژي زمين گرمايي )

چالش اصلي در معماري معاصرجهان امروز، قطع ارتباط ميان معماري بومي و بهويژه معماري روستايي و نيازهاي مدرن است. امروزه بايد در حداقل فضاي ممكن، خانههايي ساخته شود كه نياز آسايش انسان در تمام فصول را برآورده سازد. بهرغم مطرح شدن مباحث پايداري در دنياي متاخر، عملا تمامي اين اصول توسط پيشينيان ما بهكار گرفته ميشد. معماران پيشين، ناگزير از تكيه بر منابع طبيعي و انرژيهاي پاك بودهاند كه پايانناپذيرند. با افزايش مصرف سوختهاي فسيلي در ايران و حقيقت فاني بودن منابع و انرژي و بروز مشكلات اقتصادي و رشد فزاينده مهاجرت وبالطبع بروز مشكلات عديده ناشي از آن، نتيجه منطقي استفاده از مفاهيم پايداري در معماري و درنتيجه پايهريزي توسعه پايدار، اجتنابپذير است. ميتوان دريافت كه د ر شكلگيري معماريروستايي ما، عامل اقليم اهميت خاصي داشته و يكي از عوامل موثر در پايداري و ماندگاري آن بوده است. ضروري است تا روشهاي استفاده شده در بناهاي سنتي بومي- روستايي هر منطقه را به منزله نمادي از راهحلهاي سبز بررسي نموده و سپس آنها را توسط پيشرفتهاي تكنولوژيك عصر حاضر با مفاهيم و انديشههاي نوين كنوني تطبيق داد. لذا با بررسي و شناخت الگوهاي پايداري در معماري بومي-روستايي ايران و تطبيق آن با معماري معاصر ميتوان به ارائه راهكارهايي مفيد جهت طراحي "معماري پايدار" و در نتيجه "توسعه پايدار روستايي" دست يافت.