اندازه گيري ريواستگمين و توپيرامات بوسيله واكنش نورتابي شيميايي افزايش يافته با نانوذرات CuO

در اين كار، از سيستم نورتابي شيميايي نانوذرات CuO – هيدروژن پراكسيد – سديم هيدروژن كربنات براي اندازه گيري داروهاي ريواستگمين و توپيرامات استفاده شد. با تزريق هيدروژن پراكسيد به سديم هيدروژن كربنات محلول پراكسي مونو هيدروژن كربنات (HCO4-) و گونه هاي فعال (CO2)2*، (O2)2* و 1O2 تشكيل مي شود كه به عنوان عوامل اصلي نورتابي شيميايي شناخته مي شود. نانوذرات CuO توانايي كاتاليست واكنش نورتابي شيميايي سيستم هيدروژن پر اكسيد- سديم هيدروژن كربنات را در محيط قليايي دارند. نانوذرات CuO سنتز شده با استفاده از پراش پرتو ايكس(XRD) ، ميكروسكوپ الكتروني عبوري (TEM)، ميكروسكوپ الكتروني روبشي (SEM)، پراكندگي ديناميكي نور (DLS) شناسايي و ساختار شيميايي آن بررسي شد. دارو هاي ريواستگمين و توپيرامات بر روي اين سيستم نورتابي شيميايي اثر خاموش كنندگي داشتند. در اين كار، پارامتر هاي تجربي مؤثر در شدت نورتابي شيميايي از جمله سديم هيدروژن كربنات، نانوذرات CuO و هيدروژن پراكسيد به منظور رسيدن به بالاترين شدت نورتابي شيميايي بهينه سازي شدند. تحت شرايط بهينه سازي نمودارهاي كاليبراسيون خطي بودند و محدوده خطي آنها براي داروهاي ريواستگمين و توپيرامات به ترتيب4-^10 × 4 تا 6-^10 × 1 مولار و 4-^10 × 7 تا 5-^10 × 1 مولار بودند. حد تشخيص داروي ريواستگمين 7-^10 × 6 /8 مولار و داروي توپيرامات6-^10 × 37 /1 مولار بود. انحراف استاندارد نسبي براي 11 بار اندازه گيري داروي ريواستگمين با غلظت 5-^10 × 1 مولار و براي 10بار اندازه گيري توپيرامات با غلظت 5-^10 × 1 به ترتيب برابر % 66 /4 و %57 /4 مي باشد. مطالعه ي اثر گونه هاي خارجي نشان داد كه سيستم نورتابي شيميايي استفاده شده در اين كار داراي انتخاب پذيري مناسب بود. همچنين هر دو دارو در نمونه هاي حقيقي و فرآورده هاي دارويي در آب شهر و آب سطحي اندازه گيري شدند.